Inleiding:
Ik heb op 23 april de film Confessions of a shopaholic gehuurd en toen gekeken. Ik kwam op het idee om de film Confessions of a shopaholic te kijken, omdat ik al boeken van die schrijfster had gelezen bijv. ‘Ken je me nog’? Wat ik een heel goed boek vond. Nu had ik gezien dat twee van haar boeken gebruikt zijn voor de film ‘Confessions of a shopaholic en daardoor leek het me een erg leuke film.
Mijn verwachting vooraf:
Ik had van te voren wel de beschrijving gelezen en daardoor leek het me een leuke en romantische film. Uit de beschrijving kon ik goed opmaken dat de film vooral over winkelen gaat. Aangezien ik dol op winkelen ben leek het me dus een perfecte film.
Confessions of a shopaholic: de inhoud
De locatie
De film speelt zich af in New York en wel in het centrum van de stad. Je ziet in de film alle grote winkelstraten van New York langs komen. Vooral de meest dure kledingzaken en etalages kwamen in de film voor.
Dat de film hier is opgenomen is denk ik echt van belang voor de film. Deze gaat immers over het kopen moeten van mooie dingen en waar kan je dan beter zijn dan hartje New York, een dure drukke stad met heel veel winkelstraten en glitter en glamour.
Een klein deel is opgenomen in de vrije natuur. Je ziet een groot meer en een mooi landschap. Deze locatie vond ik ook goed gekozen omdat Rebecca in dit deel van de film nadenkt over hoe het allemaal zo verkeerd kan gaan en stilstaat bij hoe ze alles zou kunnen veranderen. Een rustige plek om na te denken. Als dit in de stad was opgenomen had de scene er heel anders uit gezien. Nu zag je de rust.
De kleding
Alle kleding die Rebecca in de film aanhad was allemaal dure chique kleding. Veel beroemde merken en heel veel glitter en glamour. Ook haar make-up was altijd aangepast aan de kleding. De meeste andere mensen die je in de film tegenkwam waren ook zo gekleed. Bijvoorbeeld de redactrice van het modeblad en haar assistente.
Haar vader en moeder en haar baas waren duidelijk minder duur gekleed, maar daar was ook een reden voor die in de film duidelijk werd. Haar ouders waren spaarzame types en haar baas wilde niet met zijn afkomst geconfronteerd worden. Doordat de kleding zo lux was kreeg de film een dure en glamoureuze uitstraling
De muziek
In de film kwamen verschillende soorten muziek voor. Je kon echt merken dat het per scene uitgezocht was. De muziek diende wel voornamelijk als achtergrond. Soms werd het gebruikt als versterking van de gebeurtenissen. Een paar voorbeelden hiervan zijn:
§ De ringtone van Rebecca’s mobiele telefoon; Op haar mobiele telefoon heeft Rebecca als ringtone het liedje ‘if I was a rich girl’. Dit is een heel leuk geluidseffect waarbij gebruik gemaakt wordt van muziek die heel toepasselijk is voor de film
§ Op het moment dat Rebecca met haar vader en moeder op een vlooienmarkt loopt en Luke Brandon belt om te praten over de sollicitatie brief die Rebecca gestuurd heeft en vraagt of ze langs wil komen. Rebecca begrijpt op dat moment dat ze haar sollicitatie brieven verwisseld heeft en de verkeerde brief naar ‘Alette’ gestuurd heeft. Ze raakt dan in paniek en gaat naar ‘Alette magazine’ toe om de brief terug te krijgen. De muziek daarbij is hele snelle synthesizer muziek die echt goed bij de paniek van Rebecca past.
§ In een andere scene in de film is Rebecca met Luke in Miami en hebben ze een hele leuke middag gehad waarbij ze samen ook voor Luke kleren hebben gekocht voor het galabal. Rebecca neemt eigenlijk automatisch aan dat ze samen met Luke naar het bal gaat, maar als ze het hotel binnen komen lopen zit Alicia daar op Luke te wachten om met hem naar het bal te gaan. Rebecca is erg teleurgesteld en besluit dan maar weg te gaan. De muziek die dan gedraaid wordt is het nummer ‘Takes time’ van Trey Songz. Dit is een beetje treurig nummer dat goed bij de situatie past en ook de tekst van het nummer geeft goed weer hoe Rebecca zich voelt. Een van de songlines is bijv. ”Takes time, living in a world and you don’t know who to trust”
§ Na een romantische avond met Luke waarin ze eindelijk met elkaar gezoend hebben komt Rebecca ’s ochtends heel gelukkig op haar werk aan. De muziek die dan op de achtergrond te horen is past daar ook heel goed bij en is heel romantisch. Als ze dan op de roltrap stapt hoort ze iemand telefoneren en ziet dat het Derek Smeath is, de man van het incassobureau. Rebecca probeert zo snel mogelijk bij hem weg te komen en rent naar de lift. Op dat moment verandert de muziek ook bijna ongemerkt van romantisch in onheilspellend. Helemaal op het moment dat Derek Smeath zijn tas nog tussen de deuren van de lift steekt en ook nog de lift instapt.
De belangrijkste scenes
Er zitten heel veel goede en vooral leuke scènes in de film. Veel van de scènes zijn in een natuurlijke omgeving gefilmd (niet op een filmset met decors) en ook zijn de composities erg goed gekozen. Dit levert hele mooie scènes op omdat daardoor alles heel natuurgetrouw over komt inclusief de acteurs.
Hieronder noem ik een paar van de scènes die mij het meeste bijgebleven zijn;
§ De scene die mij als eerste bijgebleven is, is de scene in Suze’s appartement wanneer Suze en Rebecca besluiten alle rekeningen en schulden van Rebecca op een rijtje te zetten en op te tellen. Dit doen ze terwijl ze een fles Tequila drinken en steeds meer dronken worden. Eerst denken ze nog dat het niet zo erg is maar als Suze alle rekeningen doorneemt en ziet dat Rebecca grote bedragen heeft uitgegeven aan bijvoorbeeld ondergoed en honing begint Rebecca allerlei smoesjes te verzinnen waarom ze dat perse moest kopen. Uiteindelijk blijkt Rebecca voor ruim $16.000,= aan schulden te hebben. Rebecca en Suze zijn dan inmiddels aardig dronken en besluiten dat Rebecca een goed plan nodig heeft om alles terug te kunnen betalen. Samen gaan ze dan brieven schrijven naar ‘Succesful Savings’ en ‘Alette’.
Deze scene is mij vooral bijgebleven door de gezichten die Suze trekt als ze weer een rekening heeft opengemaakt en de gezichten die Rebecca trekt als ze aan Suze probeert uit te leggen waarom de dat toch echt moest kopen.
§ De tweede scene die mij het meest bijgebleven is, is de scene met haar vader bij het meer. Hierin vertelt haar vader dat hij de camper wel gaat verkopen zodat Rebecca haar schulden kan aflossen. Rebecca wil dit absoluut niet en begrijpt dan dat ze zelf actie moet ondernemen als ze haar vader van zijn idee af wil houden.
Deze scene is mij vooral bijgebleven door de rust die van de omgeving uitgaat en dat je ziet dat Rebecca eigenlijk voor het eerst haar probleem onder ogen ziet en begrijpt dat ze er wat aan moet doen. Iets dat niet ten koste van anderen gaat maar waar ze zelf iets voor moet opgeven.
§ De laatste scene die mij het meeste bijgebleven is , is de scene aan het einde van de veiling die Rebecca samen met haar vader en moeder en de Anonymous Shopaholics heeft gehouden om haar kleding te verkopen. Haar groene sjaal is het laatste dat verkocht wordt en een vrouw heeft er $300,= voor geboden. Rebecca wil de sjaal eigenlijk niet loslaten maar zal hem toch aan de vrouw moeten geven. Terwijl ze de sjaal uiteindelijk verdrietig loslaat zegt ze zachtjes ‘don’t wear it with yellow’.
Deze scene is mij bijgebleven omdat het een keerpunt is voor Rebecca in plaats van te shoppen geeft ze nu al haar spullen weg, zodat ze met de opbrengst al haar schulden kan aflossen. Met dit plan geeft ze zelfs haar groene sjaal weg waarmee ze bekend was geworden en nu moest ze hem afstaan.
Bij alle drie scènes hierboven werd er veel met close-up camera’s gewerkt waardoor de acteurs heel nadrukkelijk in beeld kwamen en hun gezichten, houdingen etc. erg goed te zien waren. Ook als er meerdere acteurs bij de scene betrokken waren werd er in close-up snel tussen de acteurs heen en weer geschakeld. Door deze manier van filmen werd het belang van een scene bijna als vanzelf benadrukt. Dit effect was zeker niet bereikt als bijvoorbeeld de scene waarbij Rebecca en Suze al Rebecca’s schulden optellen van afstand was gefilmd. In dat geval had je gewoon twee mensen aan een tafel zien zitten en waren de diverse gezichtsuitdrukkingen nauwelijks te zien geweest. Dit had deze scene veel minder leuk gemaakt.
Hoewel er ook scènes zijn waarin de acteurs op afstand worden gefilmd zoals bijvoorbeeld het moment dat Alicia naar de receptiebalie toe komt lopen waar Rebecca net staat om zich te melden voor haar sollicitatie gesprek of de scene waar Rebecca van afstand wordt gefilmd als zij aan de rand van het meer staat, zijn de meeste scènes in de film in close-up gefilmd. De acteurs komen hierdoor erg centraal te staan in de film. Alles draait om de acteur en de elementen in de omgeving zijn daardoor eigenlijk niet echt belangrijk.
Confessions of a shopaholic: de inhoud
Het verhaal
Rebecca Bloomwood is een jonge vrouw die het liefst de hele dag winkelt. Ze betaalt alles met creditcards en al snel zit ze tot over haar oren in de schulden. Hierdoor wordt achterna gezeten door incassobureaus en Derek Smeath in het bijzonder. Rebecca verzint de ene leugen na de ander om de incassobureaus te ontlopen en haar vriendin Suze helpt haar hierbij.
Rebecca heeft een beter betaalde baan nodig. Ze wil bij het modetijdschrift van Aletta aan de slag, maar dat lukt niet. Ze komt terecht bij het financieel tijdschrift ‘Succesful Savings’. Hier wordt ze onverwacht populair door haar columns als het meisje met de groene sjaal die adviezen geeft over geld uitgeven. Langzaam ontwikkelt Rebecca een romantisch verhouding met haar baas Luke. Derek Smeath van het incassobureau weet haar te ontmaskeren tijdens een live televisie show. Luke wil dan niets meer van haar weten en ze moet plannen maken om haar schulden af te betalen.
Haar vriendin Suze krijgt haar zover om naar bijeenkomsten van Anonymous Shopaholics (AA voor koopverslaafden) te gaan. Samen met haar vader en moeder en Anonymous Shopaholics verzint ze een plan. Dit plan slaagt waardoor haar schulden worden afgelost en ze weer terugkeert bij Luke. Een happy end dus.
Het genre
De film ‘Confessions of a Shopaholic’ is duidelijk een romantische komedie. In de film staat de relatie die Rebecca uiteindelijk met Luke gaat krijgen centraal. Verder vind ik het een komedie omdat de leugens die ze verzint om overal onderuit te komen heel lachwekkend zijn. Er komen veel lachwekkende scènes in voor. Bijvoorbeeld als ze al haar kleren vacuüm verpakt heeft en in de kast heeft verstopt, maar alles weer uit de kast vliegt zodra haar vriendin hem open doet.
De conflicten
De film gaat het over het conflict dat koopverslaving met zich meebrengt en dat het opbouwen van schulden niet goed is en dat je dat anders moet doen.
Een ander conflict dat in de film voorkomt is dat ze haar carrière voor laat gaan voor haar vriendin Suze. Als ze moet kiezen tussen de bruidsmeisjesjurk en de jurk voor haar werk kiest ze voor de jurk voor haar werk. Dit draait uit op een ruzie met haar beste vriendin, waardoor Rebecca uiteindelijk inziet wat echt belangrijk is in haar leven.
Ook het feit dat het vertellen van leugens niet goed is en uiteindelijk altijd uitkomen komt in deze film voor. Uiteindelijk valt Rebecca door de mand tijdens een tv show.
De film is chronologisch opgebouwd. Het begint dat ze als kind in een schoenenwinkel zit en de meest erge schoenen krijgt terwijl al de andere meisjes haar uitlachen. Dan gaat het verhaal verder als ze journaliste in New York is en komen er geen flash backs in voor.
De personages
De drie belangrijkste personages zijn Rebecca, Luke en Suze.
Rebecca Bloomwood is een grappige, slimme maar naïeve koopverslaafde journaliste die in haar eigen wereldje leeft. Haar koopverslaving gaat ten koste van haar loyaliteit naar haar vrienden toe. Ze liegt om overal onderuit te komen bijv. haar schulden. Ook liegt ze om beter gevonden te worden bijv. over dat ze Fins spreekt.
Luke Brandon is een serieuze succesvolle hoofdredacteur bij het financieel magazine ‘Succesful Savings’. Hij wil zelf carrière maken zonder te profiteren van zijn achtergrond, geld en of familie. Hij is een heel loyale, vriendelijke en behulpzame man.
Suze is een grappige, vrolijke vrouw die erg bezorgd is over haar vriendin en zij zal dan ook alles doen om haar te helpen en haar vriendschap met Rebecca te behouden.
In de Film zie je de volgende onderlinge relaties.
Rebecca Bloomwood en Suze zijn beste vriendinnen. Waarbij Rebecca het voor gewoon neemt dat Suze haar vriendin is. Suze daarin tegen probeert Rebecca juist te helpen.
Luke Brandon en Rebecca Bloomwood zijn eerst collega’s. Luke is de baas van Rebecca. Later bloeit er een romance op tussen die twee.
In deze film heb ik het meest meegeleefd met Rebecca Bloomwood. Haar leven stond duidelijk centraal in de film en over haar werd dan ook het meest verteld. Dat maakte het gemakkelijker om met haar mee te leven. Ik heb ook met haar het meest meegeleefd omdat ik mijzelf wel een beetje herken in Rebecca wat betreft het shoppen. Ik vind zelf namelijk ook dat het heel erg leuk is om te shoppen en dat het dan moeilijk is om geen schulden te maken. Ik heb dan nog wel geen creditkaart, maar moet ook oppassen dat ik niet alvast mijn kleedgeld van de volgende maand op maak door het alvast te lenen.
Confessions of a shopaholic: de functie
Het doel van deze film is vooral het publiek amuseren. Het is duidelijk een film voor commerciële doeleinden gemaakt. De boeken van Kinsella zijn erg populair dus de kans dat veel mensen naar een film over die boeken zal gaan is groot. Toch heeft de film ook wel een boodschap in zich. Het geeft duidelijk aan dat je problemen krijgt als je steeds dingen koopt die je eigenlijk niet kan betalen. Dat het hebben van veel creditcards voor veel problemen kan zorgen.
De regisseur heeft duidelijk gebruik gemaakt van grote namen en mensen die in het verleden hebben laten zien goed te kunnen spelen in een komedie. Verder zit er in de film veel kleine grapjes, zoals de ringtone van Rebecca. Zo gauw die af gaat hoor je ‘if I was a rich girl’. Er zit heel veel tempo in de film. De scènes zijn kort en volgen vlug op elkaar. Daardoor zie je heel veel achter elkaar en blijf je geboeid. Ook al is er een stukje minder interessant, dan duurt dat maar even en dan zit je weer in een andere scene. Verder zijn er in de film voornamelijk vrolijke kleuren gebruikt, waardoor het prettig was om naar te kijken. Ook waren de dialogen in de film kort en werd het dus niet langdradig om naar te kijken.
Recensie – 1:
Confessions of a Shopaholic
Geplaatst door Cecile Elffers op 11-03-2009 22:30 - Bron: FilmTotaal
Regie: P.J. Hogan | Cast: Isla Fisher (Becky), Hugh Dancy (Luke), Krysten Ritter (Suze), Kristin Scott Thomas (Alette), Joan Cusack (Mom), John Goodman (Dad) | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2009
Chicklit-fans en shopverslaafden van over de hele wereld keken er al maanden reikhalzend naar uit: de verfilming van Sophie Kinsella’s Shopaholic-boeken. De Jerry Bruckheimerproductie Confessions of a Shopaholic voegt Kinsella’s eerste twee boeken samen in één film en verplaatst het verhaal van Londen naar winkelwalhalla New York. Koopverslaving lijkt wellicht een wat misplaatst thema tijdens de huidige kredietcrisis, maar wees gerust: zoals het hoort in een all-American romcom leert de winkelgekke hoofdpersoon Becky gaandeweg dat liefde en eerlijkheid te verkiezen zijn boven een berg blinkende creditcards.
De jonge journaliste Becky Bloomwood verklaart in een van de eerste scènes van Confessions of a Shopaholic hartstochtelijk de liefde aan het winkelen. Een winkel neemt altijd de tijd voor je, behandelt je als een dame en ruikt onveranderlijk heerlijk - een man daarentegen kun je niet eens ruilen als hij je niet bevalt. En dan het onbeschrijflijke gevoel als je je creditcard door de gleuf haalt en je nieuwe waar krijgt overhandigd...”It’s mine! It’s mine!” roept Becky extatisch uit.
Het is een pakkende scène, die veel bezoekers een betrapt gevoel zal geven. Want ook al zullen weinigen op een feestje de lof van het plat consumentisme durven te zingen, het genot zal bijna niemand in de westerse wereld onbekend voorkomen. Of je je geld nu uitgeeft aan hippe handtassen of aan de nieuwste elektronische snufjes, ‘retail therapy’ is een wijdverbreid fenomeen. Confessions of a Shopaholic weet die collectieve verslaving treffend te schetsen; tegelijkertijd laat de film het bioscooppubliek opgelucht ademhalen. Want gelukkig, op het doek zien we iemand die koopverslaafder, impulsiever en bankroeter is dan wij allemaal: Becky Bloomwood.
Het personage Becky is helaas te dik aangezet om met haar mee te voelen en weer net te weinig over de top om werkelijk absurdistisch te worden. En hoewel Becky’s liefde voor winkelen dus overtuigt, is haar liefde voor haar hoofdredacteur Luke een stuk minder geloofwaardig. Het romantische gedeelte van de film weet eigenlijk geen seconde te boeien; Becky en Luke krijgen elkaar uiteindelijk na een bijzonder plichtmatige exercitie, inclusief een gemene maar kansloze concurrente van Becky en een handvol voorspelbare levenslessen. Lukes vertolker Hugh Dancy mag dan een even knappe als charmante Brit zijn, Luke zelf is een volkomen bloedeloos personage dat zijn grapjes opdreunt als een boer met kiespijn. Zijn tegenspeelster Isla Fisher, bij het grote publiek beter bekend als de vrouw van Sacha Baron Cohen, komt vooral over als een puber.
Het gros van de slapstickelementen in Confessions of a Shopaholic doet geforceerd aan, al zijn er ook voltreffers zoals de scène waarin Becky met een pump een creditkaart probeert los te bikken uit een blok ijs. Het zijn scènes als deze waarmee de film bij tijd en wijle de aandacht vasthoudt: momenten waarop het ongelijkwaardige huwelijk tussen consument en commercie wordt blootgelegd. Zo gaat Becky ook regelmatig in gesprek met de paspoppen in de winkels die haar toefluisteren: dít kledingstuk zal jouw wezen definiëren... Die scènes laten mooi zien hoe een koopverslaafde keer op keer hoopt een levensdoel aan te schaffen. Jammer genoeg heeft Confessions of a Shopaholic te weinig van zulke scènes om overeind te blijven.
Chicklit-fans en shopverslaafden van over de hele wereld keken er al maanden reikhalzend naar uit: de verfilming van Sophie Kinsella’s Shopaholic-boeken. De Jerry Bruckheimerproductie Confessions of a Shopaholic voegt Kinsella’s eerste twee boeken samen in één film en verplaatst het verhaal van Londen naar winkelwalhalla New York. Koopverslaving lijkt wellicht een wat misplaatst thema tijdens de huidige kredietcrisis, maar wees gerust: zoals het hoort in een all-American romcom leert de winkelgekke hoofdpersoon Becky gaandeweg dat liefde en eerlijkheid te verkiezen zijn boven een berg blinkende creditcards.
De jonge journaliste Becky Bloomwood verklaart in een van de eerste scènes van Confessions of a Shopaholic hartstochtelijk de liefde aan het winkelen. Een winkel neemt altijd de tijd voor je, behandelt je als een dame en ruikt onveranderlijk heerlijk - een man daarentegen kun je niet eens ruilen als hij je niet bevalt. En dan het onbeschrijflijke gevoel als je je creditcard door de gleuf haalt en je nieuwe waar krijgt overhandigd...”It’s mine! It’s mine!” roept Becky extatisch uit.
Het is een pakkende scène, die veel bezoekers een betrapt gevoel zal geven. Want ook al zullen weinigen op een feestje de lof van het plat consumentisme durven te zingen, het genot zal bijna niemand in de westerse wereld onbekend voorkomen. Of je je geld nu uitgeeft aan hippe handtassen of aan de nieuwste elektronische snufjes, ‘retail therapy’ is een wijdverbreid fenomeen. Confessions of a Shopaholic weet die collectieve verslaving treffend te schetsen; tegelijkertijd laat de film het bioscooppubliek opgelucht ademhalen. Want gelukkig, op het doek zien we iemand die koopverslaafder, impulsiever en bankroeter is dan wij allemaal: Becky Bloomwood.
Het personage Becky is helaas te dik aangezet om met haar mee te voelen en weer net te weinig over de top om werkelijk absurdistisch te worden. En hoewel Becky’s liefde voor winkelen dus overtuigt, is haar liefde voor haar hoofdredacteur Luke een stuk minder geloofwaardig. Het romantische gedeelte van de film weet eigenlijk geen seconde te boeien; Becky en Luke krijgen elkaar uiteindelijk na een bijzonder plichtmatige exercitie, inclusief een gemene maar kansloze concurrente van Becky en een handvol voorspelbare levenslessen. Lukes vertolker Hugh Dancy mag dan een even knappe als charmante Brit zijn, Luke zelf is een volkomen bloedeloos personage dat zijn grapjes opdreunt als een boer met kiespijn. Zijn tegenspeelster Isla Fisher, bij het grote publiek beter bekend als de vrouw van Sacha Baron Cohen, komt vooral over als een puber.
Het gros van de slapstickelementen in Confessions of a Shopaholic doet geforceerd aan, al zijn er ook voltreffers zoals de scène waarin Becky met een pump een creditkaart probeert los te bikken uit een blok ijs. Het zijn scènes als deze waarmee de film bij tijd en wijle de aandacht vasthoudt: momenten waarop het ongelijkwaardige huwelijk tussen consument en commercie wordt blootgelegd. Zo gaat Becky ook regelmatig in gesprek met de paspoppen in de winkels die haar toefluisteren: dít kledingstuk zal jouw wezen definiëren... Die scènes laten mooi zien hoe een koopverslaafde keer op keer hoopt een levensdoel aan te schaffen. Jammer genoeg heeft Confessions of a Shopaholic te weinig van zulke scènes om overeind te blijven.
bron: http://www.filmtotaal.nl/module.php?section=newsDetails&newsID=10798
Recensie – 2:
Rebecca Bloomwood is het geesteskindje van Sophie Kinsella, die een hele boekenreeks aan de koopverslaafde tante wijdde. De Australische regisseur P.J. Hogan (‘My Best Friend's Wedding') verfilmde twee van de boeken ("Confessions of a Shopaholic" en "Shopaholic Takes Manhattan") en castte de in zijn land opgegroeide Isla Fisher in de hoofdrol. En dat blijkt een uitstekende keuze.
Voor Isla Fisher is het haar eerste hoofdrol. En dit gaat haar goed af. Ze zet Becky neer zoals het de bedoeling is, grappig en slim. De situaties waarin ze terechtkomt en de dilemma's waarvoor ze staat, zijn herkenbaar voor iedereen die net zo koopverslaafd is. Ze kan wat naïef lijken doordat ze voornamelijk in haar eigen wereldje leeft en dat bestaat nu eenmaal uit shoppen. Ondanks dat de actrice bij de filmopnames de dertig al gepasseerd was, oogt ze in de film als een opgewekte twintiger. Omdat ze overal een mening over heeft maar dit wel op een leuke manier brengt, heb je al meteen sympathie voor haar. Bovendien is alles wat ze zegt gewoonweg grappig. De match met Hugh Dancy is prima: je wil haar aantrekkelijke en aardige baas eigenlijk al meteen aan haar koppelen. De ouders van Rebecca Bloomwood, gespeeld door John Goodman en Joan Cusack, zorgen met hun gekibbel en soms onnozele maar wel goedbedoelde opmerkingen voor veel gelach. De beste vriendin en huisgenoot van Becky, Suze (Krysten Ritter), leeft helemaal met Becky mee en is met haar gevatte opmerkingen bijna net zo hilarisch als Miss Shopaholic zelf. Door deze leuke personages is de voorspelbaarheid van de film niet storend.
"If I was a rich girl" is de toepasselijke ringtone op de telefoon van Becky. We horen deze geregeld als verscheidene incassomedewerkers haar bellen en ook dit levert komische situaties op. Alle muziek in de film is goed uitgekozen want het past uitstekend bij de situaties. Verder is de kleding net zoals in 'The Devil Wears Prada' opvallend en bewonderenswaardig, evenals de beelden van de winkelstraten en bekende plekken in New York die op het scherm voorbij komen.
Hou je van leuke romantische komedies, dan zit je met ‘Confessions of a Shopaholic' gebeiteld. Geloofwaardig wordt het nergens, maar ben je uit op simpel vermaak, dan wordt dit bioscoopkaartje voor jou geen miskoop.
Recensie – 3:
Een winkel aantrekkelijker dan een man?
20 maart 2009Eén keer in de week gaat een bezoeker van WebRegio naar de nieuwste film in Cineworld Beverwijk. Deze week ging Tamara Bruijn naar Confessions of a Shopaholic. Lees hier de recensie!
Verslavingen zijn er in allerlei soorten en maten: verslaafd aan alcohol, wiet, andere drugs, gamen, seks, kaugum, cola, sporten en noem maar op. Maar je zou ook letterlijk verslaafd aan alle soorten en maten kunnen zijn en dan spreek je over een koopverslaving. En als je aan een koopverslaving denkt, dan denk je automatisch aan vrouwen. De mannelijke lezer zal knikken, de vrouwelijke lezer zou haar nieuwe koopjes snel verstoppen en beweren dat dat heus wel meevalt.
Deze mening deelt ook journaliste en tevens koopjunkie Rebecca Bloomwood. Haar kamer puilt letterlijk uit van de kleding vol Prada en Gucci achtige rommel waar je niet eens dood gevonden in wil worden en haar verzameling creditcars bezitten meer schulden dan mogelijkheden om nieuwe kleding te kopen, maar toch blijft ze steeds weer verleidt worden door de ene winkel met pratende paspoppen na de andere. Ze winkelt zelfs onder het motto: ' Een man zal je nooit zo goed beminnen en verwennen als een winkel'. Om die lachverwekkende uitspraak te verwerken nam ik nog maar een paar slokken alcohol. Ik voel toch liever twee handen, een mond en wat andere dingen die beminnen en verwennen dan een harteloze winkel die enkel draait om wint te maken.
Het het echter wel een erg prijzige verslaving. Helemaal wanneer je vooral in de meest dure winkels een aanval doet op al je creditcards. Rebecca heeft dan ook al vrij snel een schuld van duizenden dollars opgebouwd en wordt daarom ook al jaren gestalkt door een schuldeiser waar ze steeds weer met een smoes vanaf komt. Wanneer ze door omstandigheden van baan moet veranderen, komt ze gek genoeg bij een blad terecht over geldzaken en moet ze een bijdrage gaan leveren over financieel nieuws in de vorm van een column.
Erg ironisch natuurlijk, want ze moet mensen informeren over geldzaken, terwijl ze zelf totaal niet met geld kan omgaan. Haar ziekelijke koopverslaving gaat ondanks haar nieuwe baan gewoon door waardoor ze uiteindelijk tegen de ene muur na de andere oploopt en iedereen tegen zich krijgt waar ze van houdt. Zal het haar ooit lukken om in te zien dat het leven meer te bieden heeft dan de nieuwste Gucci handtas? Laten we eens cliché een aantrekkelijke man in het verhaal gooien en wie weet hoe cliché het verhaal zal eindigen.
Je moet van extreem luchtige vrouwenfilms of shoppen houden om deze film echt te kunnen waarderen. Ik ben een vrouw, maar shoppen is in geen geval een prettige hobby, laat staan een verslaving voor mij, dus ik kan me moeilijk herkennen in het hoofdpersonage. Omdat het wel een comedy blijft, had ik wel voldoende interesse om er eens een kritische blik op te werpen. Het begin is een beetje een pudding qua humor en acteerwerk. Het is eetbaar, maar echt smakelijk kun je het niet noemen. De sprekende en bewegende paspoppen konden ze in ieder geval weglaten, want zoiets stompzinnigs voegt werkelijk niets toe aan de film. Een soort stront op een gebakken ei idee.
De hele film lang blijft de film de humor van een middelmatige caberetier hebben die wellicht ongesteld is, maar na de helft van de film zit er wel iets meer levendigheid en creativiteit in gelukkig, waardoor je mondhoeken wel enkele keren beginnen te jeuken. Voor de man nog steeds een hel die hij maar beter kan vermijden door de overdosis aan vrouwelijke situaties, denkwijze en humor, maar voor de vrouwen toch een wel dragelijke film door vooral de scherpe humor tegen het einde van de film.
Bron: http://www.webregio.nl/amsterdam/uitgaanenvrijetijd/artikel/162356/een+winkel+aantrekkelijker+dan+een+man.aspx
Mijn mening over de recencies
Ik ben het niet eens met de rating die recensie 1 geeft op de film. Ik vond het wel een goede film. Ik vond dat de romance tussen Luke en Rebecca wel goed uit de verf kwam. Gelukkig ging niet de hele film over de romance , maar was er ook nog een ander verhaal.
Ik ben het ook niet eens met het feit dat er weinig grappige stukjes in zaten. Ik lag regelmatig dubbel van het lachen. Verder vond ik het gewoon goed zoals Isla Fisher acteerde. Ze was heel vrolijk en moest juist en beetje naïef spelen.
Ik ben het eigenlijk helemaal eens met de tweede recensie, want ze is overal positief over. Het is precies zoals ik denk, goede spelers en leuk om naar te kijken.
Met de laatste recensie ben ik het helemaal niet eens. Ze zegt dat er helemaal geen humor in de film zit en dat mannen de film helemaal niet leuk zouden vinden. Mijn vader was zat ook naar de film te kijken en hij vond het ook heel leuk. Ik vond het acteerwerk wel goed. In deze recensie is er ook kritiek op de scene van de sprekende paspoppen, dat die eruit moest. Ik vind die scene juist goed. Dat maakt juist duidelijk waarom Rebecca zoveel koopt en de verleidingen van het kopen.
Mijn recensie
Ik vond het een hele leuke film, vooral door alle komische scènes en de vrolijke Personages. De grappigste scene vond ik dat Rebecca Bloomwood, Derek Smeath zat op te wachten in zijn kantoor met het geld wat ze hem verschuldigd was alleen dan in allemaal potten met kleingeld erin.
Het liefdes verhaal in de film was wel heel voorspelbaar maar heb ik niet echt als storend ervaren. Echt een super film om je lekker bij te ontspannen. Ik zou de film zeker aanraden aan mensen die van shoppen houden en zich afvragen waar hun geld is gebleven aan het einde van de maand.
Bronnen
