Inleiding
Op 17 december ben ik samen met Maurice in de hevige sneeuwstorm met de trein naar Zaandam gereden om de oudejaarsconference van Dolf Jansen te bekijken. Dit was nog een heel gedoe aangezien we geen idee hadden hoe laat treinen reden en of er überhaupt een trein reed. Na lang wachten zaten we dan eindelijk in de trein. Aangekomen in Zaandam heeft het nog heel wat vallen gekost om bij het theater te komen, maar toen we aan ons gratis aankomst drankje zaten waren we toch blij dat we het hadden gehaald.
Mijn verwachting vooraf
Ik had eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. Natuurlijk cabaret, maar ik had zelf nog niet echt iets van Dolf Jansen gehoord of filmpjes gezien. Dus vertrouwde ik maar op Maurice die zei dat hij erg goed was. Wel ben ik altijd helemaal dol op cabaret dus Dolf Jansen zou wel heel erg ze best moeten doen om te zorgen dat ik er echt helemaal niks aan zou vinden.
Het kaartje
De oudejaarsconference
De vorm
De voorstelling vond plaats in het Zaantheater in de Albert Heijn-zaal, dit is een lijsttheater. Dat heeft als functie dat het publiek je goed kan zien en bij deze voorstelling zorgde het vooral voor veel interactie met het publiek. Het podium was alleen gevuld met Dolf Jansen zelf en twee microfoons, maar voor de rest was er geen decor. Het enige wat er voor de rest was, was een gordijn die door lichten steeds verschillende kleuren kreeg. Voor de rest werd er niet al te veel met het licht gedaan. Het grootste deel van de tijd was er gewoon groen en paars licht en op sommige momenten werden de lichten gedimd of helemaal uit gezet, maar er werd niet veel spectaculairs mee gedaan.
Dolf Jansen had een pak aan, maar wel met een opvallend en druk overhemd en voor de rest had hij witte gympies aan met gele veters. Dit laat zien dat hij wel serieus is, maar dat hij het aan de andere kant toch weer niet al te serieus wilt nemen. In de voorstelling maakt hij bijna geen gebruik van attributen, hij kwam alleen op het einde met een blaadje op het podium wat hij voor ging lezen.
In het begin werd er weinig gedaan met muziek en ook werden er geen geluidseffecten gebruikt, alleen bij het opkomen. Tijdens zijn gedichten hoorde je zacht muziek spelen en soms meeuwen geluiden. Op het einde begon hij te zingen met een andere man die hem begeleidde met een gitaar.
Ik denk dat deze cabaret voorstelling maatschappijkritisch is aangezien hij het afgelopen jaar (2010) besprak en daar zijn commentaar op gaf.
De inhoud
De voorstelling gaat over wat er het laatste jaar allemaal is gebeurd, vooral in de politiek. Soms komen ook andere onderwerpen naar voren die in de media zijn geweest, maar de rode lijn is de politiek. Hij vertelt zijn mening over wat er op politiek gebied gebeurd is dit afgelopen jaar, en vraagt ook reacties aan de zaal. Als hij deze krijgt gaat hij daar dan ook op in.
Hij laat niet echt duidelijk merken als hij op een ander verhaal over gaat, hij springt meer van de hak op de tak. Hij laat het verhaal vloeiend over gaan in iets anders. Dolf Jansen verpakt zijn boodschap op verschillende manieren. Dit doet hij in de vorm van gedichten en liedjes, maar het grootste deel van de tijd vertelt hij gewoon wat er gebeurd is en hoe hij daar over denkt. Zijn mening laten zien probeert hij wel op een grappige manier te doen en maakt af en toe sommige personen of gebeurtenissen belachelijk.
De onderdelen die mij het meest bij zijn gebleven zijn dat hij over het vermiste hondje van Patricia Paay ging praten, waarin hij de chihuahua bespotte en dat zo een kleine gebeurtenis zo opgeblazen word in de media. Het leuke hieraan vond ik dat ik het gewoon erg grappig vond en de hele voorstelling gaat over politiek en omdat ik daar niet al te veel mee heb begreep ik sommige dingen niet en dit dan wel. Ook vond ik het einde wel heel mooi. Dat gaat over echte vrijheid. Dolf Jansen vind dat vrijheid in 2010 het meest misbruikte woord is. Vrijheid hoort niet bij een bepaalde partij of een groepering. Echte vrijheid is elkaar de ruimte geven, iets wat anders is, is niet raar maar gewoon anders, kwetsbare moet je beschermen en vrijheid is geen land met een hek erom heen. Ik vond het gewoon erg mooi hoe hij deze vrijheid beschrijft.
De functie
Het doel van de voorstelling was natuurlijk het amuseren van het publiek, maar vooral het overbrengen van zijn mening en het publiek over de onderwerpen laten nadenken. Ik denk dat zijn uiteindelijke boodschap was, het belang van vrijheid en wat vrijheid inhoud. Een voorbeeld van zijn mening overbrengen op een grappige manier, is dat hij begint over de uitspraak van meneer Bolkestein. Die wil dat alle joden terug gaan naar Jeruzalem en dat alle Palestijnen terug gaan naar Jordanië. Dolf Jansen zegt dan, maar waar moeten die dan heen, naar de Jordaan?
Mijn mening
Ik had niet al te veel van de show verwacht, omdat ik geen idee had wie Dolf Jansen was, maar ik vond het toch wel erg leuk. De onderwerpen waren soms wat moeilijk en aangezien ik het nieuws niet dagelijks volg en de politiek al helemaal niet begreep ik een aantal dingen niet, maar het grootste gedeelte kon ik gewoon volgen. Ik vond het vooral leuk dat hij echt een goede mening had. In ieder geval in mijn ogen was ik het met veel dingen wel eens en daardoor bleef hij mijn aandacht vast houden. Dolf Jansen is wel druk maar niet overdreven dat je er gek van wordt wat bij verscheidene cabaretiers vaak wel zo is. Al met al vond ik het een leuke voorstelling en zou ik best nog een keer naar Dolf Jansen gaan.
De recencies
De volkskrant 30/12/10, 11:39
Opzet
Met de van hem bekende snelheid raast Jansen door het jaar, met een paar muzikale en poëtische rustmomenten. Onder vrijwel alle nummers zit een laag die over vrijheid gaat: het recht op vrijheid en het misbruik daarvan door partijen die het woord wel in hun naam dragen.
Grapdichtheid
Cabaretiers kunnen nogal eens spastisch reageren (met Wim Kan voorop) als een grap in de krant wordt weggegeven. Daar heeft Jansen geen last van. Op internet was al een promofilmpje van zijn show te zien met een serie grappen. In zijn oceaan van grappen (niet allemaal even sterk) maakt dat weinig uit.
De Wim Kan-factor
Wim Kan zou waarschijnlijk doodmoe van Jansen worden. In de minuut die Kan, rustig achter de microfoon, nodig had om zijn aanloop naar de punchline te nemen heeft Jansen al vijf onderwerpen aangesneden en is hij het podium drie keer overgestoken.
Het slachtoffer
Jansen heeft weinig op met Limburgers in het algemeen en 'Us Camielke' in het bijzonder: 'Dat klinkt als een huidziekte op een vervelende plek.'
Muzikaliteit
Aan de zanghouding van Dolf Jansen zou je denken dat hij het liefst een rockzanger wilde worden. Maar dat past niet bij de lieflijke melodieën en teksten. Enigszins overbodig heeft hij gitarist-zanger Marinus de Goederen erbij gehaald voor de begeleiding en tweede stem. Jansen is toch echt een prater.
Eindoordeel
Scherp en gevat, maar leunt iets te veel op reacties van het publiek
Met de van hem bekende snelheid raast Jansen door het jaar, met een paar muzikale en poëtische rustmomenten. Onder vrijwel alle nummers zit een laag die over vrijheid gaat: het recht op vrijheid en het misbruik daarvan door partijen die het woord wel in hun naam dragen.
Grapdichtheid
Cabaretiers kunnen nogal eens spastisch reageren (met Wim Kan voorop) als een grap in de krant wordt weggegeven. Daar heeft Jansen geen last van. Op internet was al een promofilmpje van zijn show te zien met een serie grappen. In zijn oceaan van grappen (niet allemaal even sterk) maakt dat weinig uit.
De Wim Kan-factor
Wim Kan zou waarschijnlijk doodmoe van Jansen worden. In de minuut die Kan, rustig achter de microfoon, nodig had om zijn aanloop naar de punchline te nemen heeft Jansen al vijf onderwerpen aangesneden en is hij het podium drie keer overgestoken.
Het slachtoffer
Jansen heeft weinig op met Limburgers in het algemeen en 'Us Camielke' in het bijzonder: 'Dat klinkt als een huidziekte op een vervelende plek.'
Muzikaliteit
Aan de zanghouding van Dolf Jansen zou je denken dat hij het liefst een rockzanger wilde worden. Maar dat past niet bij de lieflijke melodieën en teksten. Enigszins overbodig heeft hij gitarist-zanger Marinus de Goederen erbij gehaald voor de begeleiding en tweede stem. Jansen is toch echt een prater.
Eindoordeel
Scherp en gevat, maar leunt iets te veel op reacties van het publiek
Wat vind ik van de recensies
Ik ben het voor het grootste gedeelte wel eens met de recensie van de volkskrant. Alleen over dat ze zeggen dat hij zo druk is dat vond ik toch echt wel meevallen. Tuurlijk hij raast door onderwerpen heen en loopt nogal wat af op dat podium, maar over het algemeen vond ik dat eerder lachwekkend dan dat het me ging irriteren.
Bronvermelding
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2676/Cultuur/article/detail/1773988/2010/12/30/Dolf-Jansen-Oudejaars-2010.dhtml
